امارات متحده عربی یکی از کشورهای حاشیه خلیج فارس است که با جمعیتی اندک توانسته است با بهره گیری از فرصت تحریم ایران خود را به یک ابرقدرت اقتصادی در خاورمیانه و حتی آسیا و جهان بدل سازد. این کشور را دیگر نمی توان یک قدرت درجه دوم در سطح خاورمیانه بحساب آورد بلکه یک کشور قدرتمند در سطح منطقه است که با بهره گیری از نیروی انسانی مستعد جنوب آسیا(مثل هند و پاکستان و بنگلادش و بوتان و .) و همچنین سرمایه گذاری مستقیم خارجی و درآمد نفت و توریسم و همچنین بهره از یک برنامه توسعه بلندپروازانه توانسته است خود را در جرگه یک اقتصاد ثروتمند و توسعه یافته در سطح دنیا معرفی کند . اما آنچه که من از مطالعه اقتصاد این کشور بطور روند تاریخی متوجه شدم آنست که این کشور یک الگوبرداری از اقتصاد و ساختار جامعه آمریکا اقدام نموده است . بنحوی که هر یک از امیرنشین های این کشور درست همانند ایالت های آمریکا بصورت جدی با هم در حال رقابت هستند . این رقابت توانسته این امیرنشین ها را واجد یک سری برنامه های استراتژیک و اجرایی صحیح نماید . بنحوی که هرگاه امیرنشین دوبی به یک اقدام کسب و کارانه و نوآورانه دست می زند بلافاصله امیرنشین شارجه و امیرنشین ابوظبی و یا امیرنشین راس الخیمه به سرعت یک طرح و ایده خلاقانه و نوآورانه ایجاد می کند تا از امیرنشین دیگر عقب نیافتد . این نظام تقریبا فدرالی توانسته است تولید ناخالص داخلی یک کشور کوچک 4 میلیونی را به مرز 450 میلیارد دلار برساند و حجم اقتصاد این کشور کوچک در سال 2019 دو برابر حجم اقتصاد کشور 90 میلیونی مصر خواهد شد . علاوه بر آن وقتی ما صحبت از 4 میلیون نفر جمعیت امارات عربی متحده میکنیم باید بگوییم که تنها یک میلیون نفر از آنها عرب های بومی امارات هستند و بقیه جمعیت مهاجر هندی و پاکستانی و ایرانی و افغانی و بنگلادشی و فیلیپینی هستند . در واقع ثروت این اقتصاد بزرگ بیشتر متعلق به بومیان این کشور است .
پیشرفت اقتصادی امارات متحده عربی را بیشتر به دلیل توجه به خصوصی سازی، سرمایه گذاری خارجی ، ایجاد مناطق آزاد تجاری مثل جبل علی و. و بی طرفی نسبی در مناقشات ی می توان برشمرد. تازه این کشور عملا ظرفیت های کشوری مثل ایران را ندارد . به اعتقاد من در ایران نیز باید مدل فدرالیسم در حوزه اقتصادی (ونه ی و نظامی و امنیتی) را تجربه نمود . در واقع ایران (همانگونه که آقای محسن رضایی یکی از کاندیداهای ریاست جمهوری ) در برنامه های خود عنوان کرده بود بهتر است به ده تا پانزده منطقه اقتصادی فدرالی تقسیم شود و هر کدام از این مناطق یک منطقه تجاری ویژه تشکیل داده که معافیت و یا مشوق های مالیاتی متعدد و متنوعی برای تسهیل و تشویق سرمایه گذاری خارجی اعلام دارند . تنها با ورود یک پنجم از سرمایه های ایرانیان خارج از کشور (با ارایه تضمین و مشوق های مالی و امنیتی و مالیاتی) میتوان 500 میلیارد دلار سرمایه وارد ایران نمود که این حجم سرمایه می تواند تولید ناخالص ما را ظرف 5 سال تقریبا دو برابر نماید . این امر فقط در صورت ورود یک پنجم از سرمایه ایرانی های خارج از کشور است . سرمایه های ایرانی های داخل کشور نیز که حدودا 200 میلیارد دلار تخمین زده میشود نیز اگر در این مناطق به سرمایه گذاری بدل شوند میتواند یک حجم بالایی به اقتصاد ایران کمک نماید و از نقدینگی بالای فعلی که ایجاد کننده تورم است نیز بطور قابل ملاحظه ای بکاهد . از سوی دیگر برآورد شده است که یک هشتم از اقتصاد امارات متحده عربی را سرمایه های ایرانیان داخل کشور و ایرانیان مقیم خارج از کشور تشکیل می دهد . که اگر این تسهیلات و تضمین های امنیتی و مالیاتی توسط ایران ارایه شود حتی اگر بیست درصد آنها به ایران بازگردد می تواند بیکاری موجود در ایران را مرتفع نماید . حالا سرمایه های ایرانی که در ترکیه و کویت و هست بماند . از آن گذشته بسیاری از سرمایه گذاران خارجی وقتی ببینند که مناطق مختلف اقتصادی ایران آپشن های و مشوق ها و تسهیلات مختلفی برای آنها در نظر گرفته اند بازار ایران بشدت برای آنها جذاب خواهد شد . زیرا ایران انرژی فروان و نسبتا ارزان و زیرساختهای به مراتب مناسب و قویتری دارد. از سوی دیگر ایران واجد یک نیروی انسانی تحصیل کرده و مستعد است که میتوانند به نیمی از دستمزدهایی که در کشورهای دیگر مجبور به پرداخت هستند آنها را بکار گیرند . یک برنامه توسعه هفت تا هشت ساله میتواند با بکار گیری این فدرالیزم منحصرا اقتصادی اقتصاد ایران را تا مرز سالانه تولید ناخالص داخلی 1.5 تریلیون دلار بالا ببرد یعنی بیشاز سه برابر اقتصلد فعلی ایران که با این احتساب درامد سرلانه هر ایرانی سه برابر خواهد شد و نرخ تورم و بیکاری زیر 3 درصد پایین خواهد آمد . مدل اقتصادی امارات (فارغ از سرسپردگی و محافظه کاری امرای فاسد آن ) میتواند برای ما نیز بسیار مفید واقع شود . این مدل البته ابتکار عربها نبوده و نیست . این مدل ابتکار کشورهای جنوب شرقی آسیا و چین می باشد . بد نیست که تگذاران اقتصادی کشور مدتی به این پیشنهاد بیاندیشند . با تشکر از توجهتان. کارن
شما جای دولت بودید بنزین را گران نمی کردید؟؟
انتظارمان از دولت زیاد است کمی منصف باشیم .
سرمایه اجتماعی ما در دست برخی مدیران نالایق، مدیران مجرب باید به مدیران کم تجربه مشاوره بدهند
یک ,های ,کشور ,سرمایه ,اقتصاد ,اقتصادی ,این کشور ,امارات متحده ,سرمایه گذاری ,است که ,متحده عربی ,اقتصاد امارات متحده ,سرمایه گذاری خارجی ,تولید ناخالص داخلی
درباره این سایت