اثربخشی کارکردی حلقه مفقوده اقتصاد ایران که تنها با عزم و تلاش مجدانه یکایک مردم قابل درمان است

بارها اقتصاد ایران با کره جنوبی مقایسه شده است . دو کشوری که تقریبا همزمان برنامه های توسعه اقتصادی خود را آغاز نمودند. کلیت این مقایسه ها و نتیجه گیری های بعمل آمده در این مقایسه ها این بوده است که ضعف مدیریت در ایران و قوت برنامه ریزی و مدیریت در کره جنوبی باعصث شده که ما سالها از کره جنوبی عقب بیافتیم . اما متاسفانه در هیچکدام از این پژوهشهای مقایسه ای و تطبیقی ضعف کارکردی و عدم پشتکار و تمرکز بر وظایف در ایران مطرح نشده است . ضعف کارکردی و عدم پشتکار و تمرکز در انجام وظایف به چه معناست؟

این مفهوم بدان معناست که یکایک مردم ایران از کارگر خودروسازی گرفته تا کارمند بانک و کارگر شهرداری گرفته تا باغبان و معلم گرفته تا استاد دانشگاه از زن خانه دار گرفته تا راننده تاکسی و متکی بر وظایف خود نیستند و بر وظایف مشخص خود آگاه نیستند . مردم دقیقا مجاب نشده اند که برای آنکه مملکت پیشرفت واقعی کند باید بیش از مطالبه گری بر انجام صحیح وظایف کاری و نوآوری و خلاقیت تمرکز کنند . از قدیم الایام ما ایرانی ها بشدت ی شده ایم، صحبت از حقوق از دست رفته کرده ایم ، صحبت از اینکه حق ما بیش از اینهاست و همیشه خودمان را با دو گروه از کشورها مقایسه کرده ایم :الف : کشورهای عربی  ثروتمند حاشیه خلیج فارس  و ب: کشورهای اروپایی و غربی 

ما همیشه قیاس های مع الفارق انجام داده ایم ، هیچگاه از خود پرسیده ایم که چه شباهتی ساختاری بین کشور ما و کویت و قطر وجود دارد؟ این دو کشور جمعیت های زیر 500 هزار نفر دارند . (البته مردم بومی آنها که از ثروت نفت برخوردارند زیر 500 هزار نفر هستند و بقیه جمعیت آنها مهاجرانی هستند که عملا سهمی از ثروت نفت و گاز آنها ندارند).

درحالیکه ما یک کشور 85 میلیونی با یک بخش عمومی و دولتی بزرگ هستیم . تنها کارمندان آموزش و پرورش ایران از کل جمعیت بومی کویت بیشتر هستند . پس نباید خودمان را با کویتی ها مقایسه کنیم . از طرف دیگر وقتی به کشورهای اروپایی نگاهی بیافکنیم می بینیم آنها وارث دو تا سه  صده (قرن) تلاش و کوشش و خلاقیت و پشتکار و نوآوری هستند. اما ما وارث دو تا سه صده اهمال و تنبلی و بی تفاوتی و عدم پشتکار هستیم . اگر چه عامل سوء مدیریتی که در این دو سه قرن اخیر بر ما روا داشته شده است را نباید از ذهن دور داشت .

اگر ما بخواهیم به رفاه واقعی و همه جانبه دست پیدا کنیم چاره ای جز  تدوین یک برنامه استراتژیک (حداقل)پانزده تا بیست ساله که بر مزیت های ملی و ساختاریمان تمرکز نموده و وظایف یک به یک مشاغل و گروههای شغلی و کاری بطور صحیح در آن منظور شده باشد و هر کس دقیقا بداند که بمنظور توسعه اقتصادی و ارتقاء کشور باید چگونه و با چه کیفیتی وظایف کاری خود را به انجام رساند -نداریم . تنها با تلاش و جدیت و پشتکار میتوان به اثربخشی رسید . با مطالبه گری صرف و سستی  نمیتوان به رفاه واقعی دست یافت . مقایسه کار مفید در ایران با سایر کشورها نشان میدهد که ما کمتر از 15 درصد کشورهای پیشرفته بصورت مفید کار می کنیم . آیا با ایتن حجم کار مفید میتوان انتظار رفاهی در اندازه مردم آن کشورها داشته باشیم؟ چاره ای جز تغییر در فرهنگ کار نداریم . چاره ای جز ارزش نمودن کار در کشور نداریم . هر وقت مردم ایران در قبال انجام کار بیشتر و خدمت موثرتر به یکدیگر فخر فروختند و نه بخاطر لباس گرانتر و ماشین مدل بالاتر، آنوقت سعادت دنیوی و اخروی در انتظار ماست . به امید آن روز باید یکایک ما ایرانی ها خود را مکلف به انجام وظایف بدانیم . باید سعی کنیم شخصا کارمان را بنحو احسن انجام دهیم و دیگران را به این ارزش دعوت نماییم . کمک کنیم که این فرهنگ در سطح کشور جا بیافتد و همگان قدر خدمت موثر را بهتر بدانند.

شما جای دولت بودید بنزین را گران نمی کردید؟؟

انتظارمان از دولت زیاد است کمی منصف باشیم .

سرمایه اجتماعی ما در دست برخی مدیران نالایق، مدیران مجرب باید به مدیران کم تجربه مشاوره بدهند